1แต่​โยนาห์​กลับ​ไม่​พอใจ​เป็น​อย่าง​ยิ่ง เขา​โกรธ​เป็น​ฟืน​เป็น​ไฟ

2และ​อธิษฐาน​ต่อ​พระ​ผู้​เป็น​เจ้าดังนี้​ว่า “พระ​ผู้​เป็น​เจ้า ได้​โปรด​เถิด ข้าพเจ้า​ได้​พูด​แล้ว​เมื่อ​ครั้ง​ยัง​อยู่​ที่​บ้าน​ข้าพเจ้า​มิ​ใช่​หรือ ข้าพเจ้า​จึง​ได้​รีบ​หลบหนี​ไป​ยัง​เมือง​ทาร์ชิช เพราะ​ข้าพเจ้า​ทราบ​ว่า​พระ​องค์​มี​พระ​คุณ​และ​ความ​สงสาร ไม่​โกรธ​ง่าย และ​บริบูรณ์​ด้วย​ความ​รัก​อัน​มั่นคง เป็น​พระ​เจ้า​ผู้​เปลี่ยน​ความ​ตั้งใจ​และ​ไม่​ให้​ความ​วิบัติ​เกิด​ขึ้น

3และ​บัดนี้ โอ พระ​ผู้​เป็น​เจ้า โปรด​เอา​ชีวิต​ข้าพเจ้า​ไป​เถิด เพราะ​ว่า​ให้​ข้าพเจ้า​ตาย ยัง​จะ​ดี​กว่า​ให้​ข้าพเจ้า​มี​ชีวิต​อยู่”

4พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​กล่าว​ดังนี้​ว่า “สมควร​แล้ว​หรือ​ที่​เจ้า​โกรธ”

5โยนาห์​ก็​ออก​ไป​จาก​ตัวเมือง ไป​นั่ง​ทาง​ทิศ​ตะวัน​ออก​ของ​เมือง เขา​สร้าง​เพิง​ไว้​เป็น​ที่​พัก​อยู่​ที่​นั่น แล้ว​เขา​ก็​นั่ง​อยู่​ใต้​ที่​พัก​ใน​ที่​ร่ม​เพื่อ​จะ​ดู​ว่า จะ​มี​อะไร​เกิด​ขึ้น​ใน​เมือง​นั้น

6ดังนั้น​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า องค์​พระ​เจ้า​จึง​กำหนด​ให้​ไม้เลื้อย​ต้น​หนึ่ง​งอก​ขึ้น​จน​เป็น​ที่​ร่มรื่น​บัง​ศีรษะ ให้​เขา​พ้น​จาก​ความ​ไม่​สบาย​กาย แล้ว​โยนาห์​ก็​ยินดี​เป็น​อย่าง​ยิ่ง​ที่​มี​ไม้เลื้อย​ต้น​นั้น

7เช้า​ตรู่​ของ​วัน​รุ่ง​ขึ้น พระ​เจ้า​กำหนด​ให้​มี​หนอน​ตัว​หนึ่ง​มา​กิน​ต้นไม้​นั้น​จน​เหี่ยว​เฉา​ไป

8เมื่อ​ดวง​อาทิตย์​ขึ้น พระ​เจ้า​กำหนด​ให้​ลม​ร้อน​พัด​มา​จาก​ทาง​ทิศ​ตะวัน​ออก ดวง​อาทิตย์​ก็​แผด​เผา​ศีรษะ​ของ​โยนาห์ โยนาห์​จึง​เป็น​ลม และ​ขอ​ให้​ตน​สิ้น​ชีวิต พลาง​พูด​ว่า “ให้​ข้าพเจ้า​ตาย​ยัง​จะ​ดี​กว่า​ให้​ข้าพเจ้า​มี​ชีวิต​อยู่”

9แต่​พระ​เจ้า​กล่าว​กับ​โยนาห์​ว่า “สมควร​แล้ว​หรือ​ที่​เจ้า​โกรธ​เรื่อง​ไม้เลื้อย​ต้น​นั้น” เขา​พูด​ตอบ​ว่า “สมควร​แล้ว​ที่​ข้าพเจ้า​โกรธ ข้าพเจ้า​โกรธ​มาก​จน​ถึง​แก่​ความ​ตาย​ได้”

10แต่​พระ​ผู้​เป็น​เจ้า​กล่าว​ดังนี้ “เจ้า​มี​ใจ​สงสาร​ต่อ​ไม้เลื้อย​ต้น​นั้น​ซึ่ง​เจ้า​ก็​ไม่​ได้​ดูแล​หรือ​ทำ​ให้​มัน​เติบโต มัน​มี​ชีวิต​โต​ขึ้น​ใน​คืน​เดียว แล้ว​มัน​ก็​ตาย​ใน​ชั่ว​คืน​เดียว

11แต่​นีนะเวห์​มี​ประชากร​มาก​กว่า 120,000 คน​ซึ่ง​ไม่​รู้​ว่า​มือ​ไหน​เป็น​มือ​ขวา มือ​ไหน​เป็น​มือ​ซ้าย และ​มี​สัตว์​เลี้ยง​เป็น​จำนวน​มาก​ด้วย แล้ว​เรา​ไม่​ควร​ที่​จะ​สงสาร​นีนะเวห์​เมือง​อัน​ยิ่ง​ใหญ่​หรือ”